Ας ξεκινήσω με μια παραδοχή… δεν είμαι ακόμα γονιός και δεν μπορώ να μιμηθώ έναν τέτοιο ρόλο, δεν μου επιτρέπεται. Όμως έχω υπάρξει παιδί,...
Ας ξεκινήσω με μια παραδοχή… δεν είμαι ακόμα γονιός και δεν μπορώ να μιμηθώ έναν τέτοιο ρόλο, δεν μου επιτρέπεται. Όμως έχω υπάρξει παιδί, ένα παιδί που ποτέ δεν του καταπίεσαν τα όνειρα. Κι ακόμα περαιτέρω, εδώ και μια δεκαετία και πλέον, υπάρχω ως εκπαιδευτικός, και αναβιώνω κατ΄ επανάληψη τα γνωρίσματα αυτής της περιόδου μέσα από τα μη βιολογικά μου παιδιά, τους μαθητές μου. Κι αυτή η ευλογημένη συνθήκη, μου επιτρέπει να εκτεθώ ,γράφοντας…
Αντιλαμβάνομαι την ευθύνη και το χρέος γονέων και εκπαιδευτικών να διαμορφώσουμε υπεύθυνα παιδιά, και κατόπιν πολίτες, που να συμπλέουν με τα έτερα μέλη της οικογένειάς τους, να πορεύονται στον ευρύτερα κοινό προσανατολισμό της και να αφουγκράζονται τις ανάγκες ή τις ελλείψεις της. Δεν επιθυμούμε νέους που να μη συμβαδίζουν με το παρόν και τις όποιες ανάγκες επαναπροσδιορισμού αυτό επιτάσσει. Αδυνατώ, όμως, να συναινέσω σ’ ένα « σύμφωνο ετεροκαθορισμού» μεταξύ γονέων-εκπαιδευτικών και μαθητών, με θύματα βέβαια, τους δεύτερους.
Πόσες εκπτώσεις ακόμα επιτρέπεται να τους επιβάλλουμε να κάνουν; Χωρούν εκπτώσεις στα όνειρα; Κανένας δεν μπόρεσε να ξεκινήσει επιτυχώς να χαράζει τη δική του πορεία χωρίς τον αυθορμητισμό και τη διαύγεια με την οποία τον προικίζει το όραμα! Ζητάμε από τους νέους να δημιουργήσουν ένα καλύτερο αύριο, τους τιτλοφορούμε φερέλπιδες και κρεμόμαστε σχεδόν από πάνω τους, εκλιπαρώντας τους να μας οδηγήσουν στο φως. Και ως κύρια αρχή, λόγω της ταπεινότητας ενός κοινού θνητού που μας κατακλύζει, ενίοτε, και όχι της απόλυτης ενσυνειδησίας μας, τους συμβουλεύουμε να αποφεύγουν τα δικά μας λάθη! Απόλυτα ειρωνικό, αν αναλογιστεί κανείς, πως τα λάθη μας τους διδάξαμε μόνο να τα απωθούν και βολεμένοι στην αποδοχή του αντιδραστικού και επαναστατικού χαρακτήρα κυρίως των εφήβων, επιδιδόμαστε σε μια σύγκριση των δικών μας και των δικών τους σφαλμάτων ή παραλείψεων ,που οδηγεί σε μία άνευ παιδευτικής σημασίας σύγκρουση.
Και πολλά από τα λάθη μας είναι σεβαστά, σχεδόν αναπόφευκτα. Η επανάληψή τους ίσως θεωρηθεί μωρία. Ο ετεροκαθορισμός όμως, ως ενσυνείδητη ενέργεια είναι ανεπίτρεπτος! Τον διδάσκουμε ως θέμα στο μάθημα της έκθεσης. Δεν είναι ανεπίτρεπτο να τον εφαρμόζουμε στα παιδιά και μάλιστα ανερυθρίαστα;
Οφείλουμε να καθοδηγήσουμε τους νέους στην αναζήτηση του επαγγελματικού τους προσανατολισμού μια και σκοπίμως, ίσως, το σχολείο αποφεύγει να το κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Στον αγώνα μας, όμως, να προβάλλουμε στα παιδιά μας τις συνέπειες των επαγγελματικών επιλογών τους, ας σταματήσουμε να βαραίνουμε τις πλάτες τους με τα δικά μας ματαιωμένα όνειρα ή τους δικούς μας φόβους. Με προκάλυμμα τη σοφία μας και τη μακρόχρονη πορεία μας στην ενήλικη ζωή, μην ξεχνάμε τις δικές μας εφηβικές ανάγκες, αυτές που κάποτε μας όπλισαν με το όραμα να αλλάξουμε τον κόσμο, κι ας ξέφτισε αυτό με το χρόνο!
Η ποδηγέτηση των νέων είναι τραγικό λάθος. Όπως και η εμφύτευση του φόβου στις ψυχές τους. Δεν οφείλουν να συγκαλύψουν ούτε τα δικά μας ατοπήματα ούτε να συνδράμουν στη δική μας αυτοεπιβεβαίωση ως γονείς ή εκπαιδευτικοί. Δε θα αλλάξουν τον κόσμο κι άλλοι δικηγόροι, γιατροί, τεχνολόγοι, μηχανικοί που ακούσια βρέθηκαν να υπηρετούν αυτή τους την ταυτότητα και που η έλλειψη των προσδοκώμενων οικονομικών απολαβών τους οδήγησε σε μαρασμό, παραίτηση και σύνθλιψη προσωπικότητας.
Θ’ αλλάξουν τον κόσμο εκείνοι που τόλμησαν να αγαπούν και να υπηρετούν αυτό που επέλεξαν ελεύθερα, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και τις δεξιότητές τους! Γιατί αυτοί οι νέοι επαγγελματίες θα είναι σε θέση να εμπνέονται από τα εργασιακό τους αντικείμενο αλλά και να σηκώνουν περήφανα και με θάρρος τα όποια βάρη φέρει η συγκεκριμένη επαγγελματική επιλογή τους!
Δε εκκολάπτουμε άνεργους και δυστυχείς νέους, αλλά νέους που θα μας συστήσουν εκ νέου τις επιστήμες, τις τέχνες, και κάθε εργασιακή ιδιότητα μέσα από το δικό τους ελεύθερο πνεύμα ως δημιούργημα ελεύθερης βούλησης!
Ας διορθώσουμε τα δικά μας λάθη και τις παραλείψεις των κυβερνόντων , δείχνοντάς τους αντί για το αδιέξοδο, πίστη και θαυμασμό! Ας προνοήσουμε για τον μετριασμό της απογοήτευσης που θα επιφέρει μια πιθανή αποτυχία τους αλλά και για τη δύναμη που δίνει ένας στόχος απόλυτα εξατομικευμένος και με δόσεις ονειρόσκονης, δίνοντάς τους ελευθερία επιλογής!
Ας γίνει το μηχανογραφικό τους ο πρώτος καμβάς που θα αποτυπώνει το πρώτο, αληθινό και ασυμβίβαστο όνειρό τους! Ας τους σεβαστούμε…
Για το 'Ετσι Μαθαίνω γράφει η
Αγγελική Κυριακοπούλου
Αγγελική Κυριακοπούλου
