Σε λίγες ώρες θα συναντήσω για πρώτη φορά από κοντά την Κάθυ, μαθήτριά μου ελληνικής καταγωγής από την μακρινή Αμερική, μαζί με τον ...
Σχεδιάζουμε να πάμε όλοι μαζί βόλτα στο Θησείο, να πιούμε τον αγαπημένο τους «φραπέ με πολύ γάλα» με θέα την όμορφη Ακρόπολη και είμαι σίγουρη ότι έχουν πολλά να μου πουν για τα ταξίδια που έκαναν στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι. Λίγους μήνες πριν στο ίδιο μέρος πέρασα μία υπέροχη μέρα με τη Σάρον, συζητώντας για ώρες ολόκληρες σχετικά με την ελληνική γλώσσα, την ιστορία της Αθήνας μα και για τον υπέροχο ήλιο, που τόσο πολύ της λείπει στην βροχερή Αγγλία. Πέρσι τον Αύγουστο στα στενά της Πλάκας ανακάλυψα ξανά τις ομορφιές της πόλης μου, αυτή τη φορά όμως με οδηγό την Ειρήνη, τη μαθήτριά μου από την Κύπρο που έκανε το πρώτο της ταξίδι στην Αθήνα ενώ δεν θα ξεχάσω την έκπληξή μου, όταν έλαβα ένα τεράστιο πακέτο γεμάτο γλυκά που δεν έχουμε στην Ελλάδα. Ήταν από τον Μανώλη, ο οποίος ζει στη Βαλτιμόρη και ξέρει όλα (μα όλα!) τα ελληνικά τραγούδια των τελευταίων ετών.
Αυτές είναι λίγες από τις αξέχαστες εμπειρίες που είχα την ευκαιρία να ζήσω ως καθηγήτρια ελληνικών στο διαδικτυακό σχολείο ελληνικών, Greek Lessons Online. Ποιος είπε ότι τα διαδικτυακά μαθήματα δε δημιουργούν ουσιαστικές σχέσεις ανάμεσα στο μαθητή και τον δάσκαλο; Η στιγμή που συναντάω τους μαθητές και τις μαθητριές μου από κοντά δεν είναι ποτέ μία αμήχανη στιγμή. Αντιθέτως! Υιοθετώντας την φημισμένη αμεσότητα των Ελλήνων, οι μαθητές με χαιρετούν με τον κατεξοχήν ελληνικό τρόπο, αγκαλιάζοντάς με σφιχτά, φιλώντας με σταυρωτά και λέγοντας «Γεια σου, Λυδία μου!» με αυτό το τόσο ελληνικό «μου» να μου προσφέρει την ίδια ανεκτίμητη χαρά και ικανοποίηση κάθε φορά! Προφανώς, αυτή η αμεσότητα δεν ήλθε ως δια μαγείας, αλλά ξεκίνησε ήδη από τα πρώτα μας διαδικτυακά μαθήματα, όταν ο καθένας μας από την άνεση του σπιτιού του και με ένα ζεστό φλιτζάνι καφέ να μας γεμίζει ενέργεια μιλήσαμε για τις ζωές μας στις χώρες μας, όταν ανταλλάξαμε συνταγές, τραγούδια και φωτογραφίες, όταν μέσω του google earth δείξαμε ο ένας στον άλλον τα μέρη μας, τα αξιοθέατα των πόλεών μας, τα στέκια μας...
Σε έναν κόσμο, λοιπόν, που εξελίσσεται τεχνολογικά λεπτό προς λεπτό και με το διαδίκτυο να φέρνει καθημερινώς μέσα στο σπίτι μας δικούς μας ανθρώπους, που ζουν στο εξωτερικό, θα πρέπει να πάψουμε να δαιμονοποιούμε την τεχνολογία και να αντιληφθούμε τα πόσα πολλά μπορεί να μας προσφέρει. Είναι χρέος μας ως Έλληνες φιλόλογοι να δημιουργήσουμε εκείνες τις πόρτες από τις οποίες άνθρωποι από όλον τον κόσμο θα μπορούν να γνωρίσουν την γλώσσα μας και τον πολιτισμό μας με έναν τρόπο ευχάριστο και άμεσο. Κυρίως, όμως, είναι υποχρέωση μας να φέρνουμε ξανά ένα άρωμα Ελλάδας στα σπίτια όλων των ομογενών, που τόσο πολύ νοσταλγούν τον τόπο μας. Το διαδίκτυο είναι εδώ, για να μας προσφέρει αυτές τις διόδους και αποκλειστικά στη δική μας ευχέρεια να το αξιοποιήσουμε σωστά, προκειμένου να επιτύχουμε τόσο τους εκπαιδευτικούς μας στόχους όσο και την αμεσότητα με τους μαθητές μας.
Γράφει η
Λυδία Βανταράκη
Λυδία Βανταράκη
