Όλο και περισσότερο όταν κάνω μάθημα, είτε στην τάξη είτε διαδικτυακά ακούω την απάντηση… κύριε δεν θυμάμαι! Και σε αυτές τις τρεις λέξει...
Σε αντίθεση με αυτά, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, του οποίου εκπρόσωποι είμαστε όλοι εμείς, οι εκπαιδευτικοί, ζητάμε από τα παιδιά να θυμούνται. Να θυμούνται τι γραφεί το σχολικό βιβλίο, να θυμούνται την άσκηση που τους λύσαμε στο προηγούμενο μάθημα, τα θέματα του διαγωνίσματος, την ύλη της προηγουμένης τάξης και ό,τι άλλο μπορεί να θυμηθεί ένα μυαλό. Είναι όμως αυτό σωστό; έτσι εξελίχθηκαν οι επιστήμες; Πολύ αμφιβάλλω! Δεν θα είχαν γεννηθεί ποτέ γιατί πολύ απλά ο πρώτος που ασχολήθηκε με ένα αντικείμενο δεν θα είχε τίποτα να διαβάσει άρα και να θυμηθεί. Οι επιστήμες εξελίχθηκαν από μυαλά ανήσυχα, μυαλά που αμφισβήτησαν το σωστό, που τόλμησαν να σκεφτούν διαφορετικά, που τόλμησαν να ρωτήσουν το γιατί!
Πόσοι από εμάς έχουμε κατηγορήσει ένα μαθητή μας επειδή δεν θυμόταν; όλοι ανεξαιρέτως! Και είναι φυσιολογικό γιατί το συνδέουμε με το ότι δεν διάβασε. Το ότι διάβασε σωστά όμως φαίνεται στο ότι θυμάται; και αν μόνο θυμάται και δεν έχει κρίση είμαστε πετυχημένοι ως εκπαιδευτικοί; Ένα παιδί το οποίο επειδή βαρέθηκε να σκεφτεί και αποφάσισε να τα μάθει απέξω είναι καλύτερος μαθητής από ένα παιδί που επειδή βαρέθηκε να παπαγαλίσει έκλεισε το βιβλίο;
Αυτά τα ερωτήματα θα μας απασχολούν για πολύ ακόμα. Την απάντηση όμως θα την κάνει όλο και πιο προφανή η ίδια η τεχνολογία. Γιατί αν μπορείς να βρεις ευκολότερα από ποτέ, απλά πληκτρολογώντας, τον πρώτο νόμο του Νεύτωνα, την ναυμαχία της Σαλαμίνας ή τον ορισμό της ομοιόστασης, γιατί να πρέπει να το μάθεις όπως το λέει το σχολικό βιβλίο;. Αν τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να ζητήσουμε από τους μαθητές μας να σκέφτονται, πότε θα είναι;
